Blogger Template by Blogcrowds.

ငယ္ခ်စ္ သူငယ္ခ်င္း...

(“When Friendship Turns to Love” ဆိုတဲ့ ဝတၳဳတုိေလးကို ႀကိဳးစားၿပီး ဘာသာ ျပန္ထားတာပါ… ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္…)

ကြ်န္မရဲ႕ ဇာတိၿမိဳ႕ေလးကို ခြဲမသြားခ်င္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဆုိေတာ့ ေမြးကတဲက ဒီမွာပဲ အေျခခ်မယ္လို႕ စိတ္ကူးထားတာပါ။ ဒီၿမိဳ႕ေလးမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မေနခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းနဲ႕ ေဆြမ်ဳိး သားခ်င္းေတြကိုလဲ မခြဲခြာခ်င္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ကြ်န္မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း ဆမ္ျမဴရယ္ကိုေပါ့။

ဆမ္နဲ႕ ကြ်န္မက မူလတန္း ေက်ာင္းတက္စဥ္ ကတဲက ခင္မင္ခဲ့ၾကတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႕ ကြ်န္မ စေတြ႕ခဲ့တဲ့ေန႕ေလးကို အခုထိ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီေန႕က ပထမတန္း စတက္တဲ့ ပထမဆံုးေန႕ေပါ့။ ကြ်န္မတို႕ ၂ေယာက္က အတန္းတူတယ္ေလ။ အဲဒီေန႕က ကြ်န္မေဘာပင္ေလး ျပဳတ္က်သြားေတာ့ ခံုေအာက္ကိုဝင္ၿပီး ေကာက္လုိက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆမ္နဲ႕ ကြ်န္မ ေခါင္းခ်င္း တုိက္မိသြားတယ္။ သူကလဲ ကြ်န္မ ေဘာပင္ေလးကို ေကာက္ေပးမလုိ႕ ခံုေအာက္ကို ဝင္လုိက္တာ။ တုိက္တုိက္ ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲ။ အဲဒီ မေတာ္တဆ ျဖစ္ရပ္ကေလးကေန သူနဲ႕ကြ်န္မက အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္လာၾကတာေပါ့။ ကြ်န္မတို႕ ေန႕လည္စာလဲ တူတူစားခဲ့ၾကတယ္။ စကားေတြလဲ အမ်ားႀကီး ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ အရမ္း ခင္မင္ခဲ့ၾကၿပီး သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ခင္မင္ခဲ့ၾကသလဲ ဆုိရင္ ကြ်န္မဟာ မိသားစုနဲ႕ တူတူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ နီးပါး ဆမ္နဲ႕ တူတူရွိခဲ့တယ္။ သူဟာ ကြ်န္မအတြက္ အစ္ကို တစ္ေယာက္လိုလဲ အားကိုးရတယ္။ ကြ်န္မရဲ႕ ျပသနာတုိင္း နီးပါးကို သူပဲ ေျဖရွင္းေပးခဲ့တယ္။ ကြ်န္မကလဲ သူ႕ကို ေတာ္ေတာ္ မွီခိုခဲ့ပါတယ္။ ဆမ္ကလဲ ကြ်န္မကို သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္လိုေရာ၊ ညီမေလး တစ္ေယာက္လိုပါ ခ်စ္ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို စေတြ႕ကတဲက ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္မ ခံစားခ်က္ကို သူမသိပါဘူး။ ကြ်န္မကို ညီမေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ သေဘာ ထားေနတာဟာ ကြ်န္မရဲ႕ စိတ္ ခံစားခ်က္ကို ထိခိုက္ေစပါတယ္။ ကြ်န္မ ခံစားခဲ့ရတယ္။

၆တန္း ေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာေတာ့ ကံၾကမၼာဟာ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ေျပာင္းလဲခဲ့တယ္။ ဒီ ၅ႏွစ္အတြင္းမွာ ကြ်န္မတို႕၂ေယာက္ဟာ မယံုၾကည္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္ေတြကို အတူတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကတယ္။ အခု ႏွစ္မွာေတာ့ အရာအားလံုးဟာ ေျပာင္းလဲသြားတယ္။ သူနဲ႕ေဝးရာကို ကြ်န္မ ထြက္သြားရေတာ့မယ္။ ဒါဟာ ကြ်န္မအတြက္ တစ္စိမ္းျပင္ျပင္ ကမာၻတစ္ခုကို ေရာက္သြားသလိုပါပဲ။ သူ႕အေပၚထားရွိတဲ့ ကြ်န္မရဲ႕ နက္ရွဳိင္းတဲ့ အခ်စ္ေတြဟာ ေပ်ာက္ကြယ္ မသြားပါဘူး။ ကြ်န္မရဲ႕အခ်စ္ေတြ သူနဲ႕ပဲ အတူက်န္ေနခဲ့တယ္။ သူ႕ကို ကြ်န္မ ခြဲမသြားခ်င္ခဲ့ဘူး။ ကြ်န္မတုိ႕ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ဖုန္း အဆက္အသြယ္ မျပတ္ဖုိ႕ သေဘာတူခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ပတ္ကို အနဲဆံုး ႏွစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ၾကမယ္။ အားတဲ့အခ်ိန္တုိင္းမွာ စာနဲ႕ အီးေမးလ္ေတြ အျပန္အလွန္ ပို႕ၾကမယ္။ အဲဒီလုိ အဆက္အသြယ္ ရွိလာမွာကလြဲရင္ ကြ်န္မတုိ႕ ႏွစ္ေယာက္ဟာ အရင္ အခ်ိန္ေတြကလို အတူတူ မေပ်ာ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဓါတ္ပံုကို တစ္ေယာက္ ၾကည့္တာကလြဲရင္ တစ္ေယာက္ အနားမွာ တစ္ေယာက္ ေနေပးႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေတြ႕ခ်င္စိတ္ကို အရမ္း ထိန္းခ်ဳပ္ေနရတယ္ ဆုိတာ ကြ်န္မ ဝန္ခံပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ကြ်န္မ မလုိခ်င္ဆံုးေသာ ခြဲခြာရမယ့္ ေန႕ရက္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။

ခြဲခြာရေတာ့မယ္ေန႕မွာ သူ ကြ်န္မဆီမလာခဲ့ဘူး။ သူ႕ရဲ႕ ဆဲလ္ဖုန္းကို ကြ်န္မ ေခၚေပမယ့္ ဖုန္းကိုင္မယ့္သူ မရွိျဖစ္ေနပါတယ္။ ကြ်န္မ စိတ္ပူလာပါတယ္။ အရမ္းလဲ ဝမ္းနည္းမိတယ္။ ဒီလို ခြဲခြာရမယ့္ ေန႕ရက္ကိုမွ ေမ့ရက္ေလျခင္း ဆုိၿပီးေတာ့ေလ။ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ဒီၿမိဳ႕ေလးကို ရင္နာနာနဲ႕ ခြဲခြာခဲ့တယ္။ သူမလာႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္း တစ္ခုခုေတာ့ ရွိမွာပါေလ ဆုိၿပီးေတာ့လဲ သူ႕ဘက္က ေတြးေပးခဲ့တယ္။

တစ္ႏွစ္ ၾကာတဲ့အထိ သူနဲ႕ကြ်န္မ ဘာအဆက္အသြယ္မွ ေကာင္းေကာင္း မရခဲ့ပါဘူး။ သူ႕အိမ္ကို ဖုန္းဆက္တုိင္းလဲ သူ႕အေမနဲ႕ပဲ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ သူမရွိေသးတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ ကြ်န္မ ဖုန္းဆက္တဲ့ အေၾကာင္း သူ႕ကို ျပန္ေျပာလုိက္မယ္ ဆုိတာပဲ ၾကားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မ စိတ္ပ်က္ခဲ့ရတယ္။ သူမ်ား ကြ်န္မကို ေရွာင္ခ်င္ေနလုိ႕ ဒီလို လုပ္ရတာလားလုိ႕ တခါတေလ ေတြးမိေသးတယ္။

၉တန္း ေအာင္ၿပီးတဲ့ႏွစ္ မွာေတာ့ သူ႕ဆီက ဘာ အဆက္အသြယ္မွ မရေတာ့ပါဘူး။ သူ႕ဆီက အီးေမးလ္ေတြ၊ စာေတြလဲ မရေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ ျဖည့္ေတြး ေတြးလုိက္တယ္။ သူ တကယ္ အလုပ္ ရွဳပ္ေနလို႕ပဲ ေနမွာပါေလ။ တကယ္လို႕ သူ တကယ္ အလုပ္မရွဳပ္ဘူးဆုိရင္… တကယ္လုိ႕ ကြ်န္မကို ေမ့ေနတာဆုိရင္… တကယ္လုိ႕ သူ ေနာက္ထပ္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ တြဲေနတာဆုိရင္… အဲဒါေၾကာင့္ ကြ်န္မကို အခ်ိန္ မေပးႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ အလုပ္ မ်ားေနမယ္ဆုိရင္… ။ တကယ္လုိ႕မ်ား ဆုိတဲ့ အေတြးေတြ ကြ်န္မ ေခါင္းထဲမွာ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္မကေတာ့ သူ႕ဆီကို စာေတြ ေရးေနတံုးပါပဲ။ အီးေမးလ္ေတြလဲ ပို႕ေနခဲ့တံုးပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ဆီက ျပန္စာေတြ မရခဲ့ပါဘူး။

ကြ်န္မေတြးခဲ့တဲ့ တကယ္လုိ႕မ်ား.. ဆိုတာေတြ တကယ္ ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေရာ….။
ဒီလုိသာ တကယ္ ျဖစ္ေနခဲ့မယ္ဆုိရင္ ကြ်န္မေပ်ာ္ေနမွာပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲ ဆုိေတာ့ သူေပ်ာ္ေနမယ္ ထင္လုိ႕ပါ…။
ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္ ကြ်န္မကို သူ ဘာမွ မေျပာရတာလဲ….???

ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ၂ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္သာ ကုန္ဆံုးသြားပါတယ္။ သူ႕ဆီက စာလဲမရ၊ အီးေမးလ္လဲမဝင္၊ ဖုန္းလဲ မရေတာ့ပါဘူး။ သူနဲ႕ အဆက္အသြယ္ရဖို႕ ကြ်န္မ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ကို ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူ႕ကို ခ်စ္တဲ့အတြက္ ကြ်န္မ သူ႕ကို ေမ့လုိ႕မရခဲ့ဘူး။

ေနာက္တစ္ပတ္ အၾကာမွာေတာ့ သူ႕ရဲ႕အိမ္လိပ္စာနဲ႕ စာတစ္ေစာင္ ကြ်န္မဆီကို ေရာက္လာပါတယ္။ ရရခ်င္းပဲ စာကို ေဖာက္ဖတ္လုိက္တယ္။ ကြ်န္မဟာ စိတ္ေစာၿပီး စာကို ဖတ္ခ်င္လြန္း ေနတာေၾကာင့္ ႏွစ္မ်က္ႏွာ သံုးမ်က္ႏွာေလာက္ ေက်ာ္ဖတ္လုိက္မိတယ္။ တကယ္က အဲဒီ စာမ်က္ႏွာေတြက အေရးႀကီးတဲ့ စာေတြ ျဖစ္ေနခဲ့တာပါ…။ အဲဒီ စာမ်က္ႏွာထဲမွာ ေရးထားတာကေတာ့….

(ဆက္ရန္...)

3 Comments:

  1. Welcome said...
    ဘာသာျပန္ အခ်စ္၀တၳဳေလး လာဖတ္ပါတယ္။
    စာသားေတြ ေခ်ာလုိ႔ ဖတ္လုိ႔ေကာင္းတယ္။
    ဆက္ရန္ တင္ရင္ လက္တုိ႔လုိက္ပါအုန္း။
    Anonymous said...
    ဆက္ရန္နဲ႔တင္ပဲ ေမာသြားတယ္။ ေမွ်ာ္ေနမယ္ ကိုရွမ္းေလးေရ... အေရးအသား ေကာင္းတယ္ဗ်ဳိ႕။ ရဲေဘာ္ ဆက္လုပ္ း)
    မိုးေသာက္(ရွမ္းေလး) said...
    အခုတေလာ ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြနဲ႕ အရမ္းအလုပ္ရွဳပ္ေနလို႕ ဆက္ရန္ကို ခ်က္ခ်င္းမတင္ျဖစ္ေသးတာပါ... အျမန္ဆံုးတင္ႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္... :) ေဝဖန္အားေပးတာေတြ အားလံုးကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ... တကယ္ပါ...

Post a Comment



Newer Post Older Post Home