အရမ္းေအးတဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီည တစ္ညေပါ့။ လမ္းေပၚမွာ ေလွ်ာက္သြားေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္ေအာင္ အေႏြးထည္ အထူႀကီးေတြ၊ လည္စည္းပုဝါ (မာဖလာ) ေတြပတ္ၿပီးေတာ့ သြားလာေနၾကတယ္။ ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္ကို ေအးတယ္။ ျပဴတင္းေပါက္ကေန အျပင္ကို ေငးေနမိတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြက အစက္ ေသးေသးေလးေတြ လႈပ္ရွား ေနသလိုပဲ။ ဟိုဘက္ သြားလုိက္ ဒီဘက္ သြားလုိက္နဲ႔ေလ။ ေႏြးေထြးေနတဲ့ အခန္းထဲကေန ကြ်န္မ သူတုိ႕ကို ၾကည့္ၿပီး သနားေတာင္ သနားလာတယ္။ သူတုိ႔ ဒီအခ်ိန္ထိ အိမ္ မျပန္ႏုိင္ၾကေသးပဲ ဘယ္ေတြ သြားၿပီး ဘာေတြ လုပ္ေနပါလိမ့္ေနာ္။ မနက္ထိမ်ား ေလွ်ာက္သြား ေနၾကမလား မသိဘူး။
“အိမ္ ျပန္ရေတာ့မယ္ေဟ့၊ ငါ့ဘဲဘဲေလး ခမ်ာ ေစာင့္ေနရွာေတာ့မွာပဲ…”
နပ္စ္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ အသံကို ၾကားလုိက္ရတယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ အလုပ္ခ်ိန္ ၿပီးေတာ့မွာပဲ။
“လံုးဝ မတရားဘူးဟာ။ ဒီလိုမ်ဳိး ဗယ္လင္တုိင္းေန႔ မွာေတာင္ အိုဗာတုိင္ (အခ်ိန္ပို)က ဆင္းရေသးတယ္။”
“အမယ္… နင္ကမွ ကံေကာင္းေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ေစာင့္မယ့္သူ ဘယ္သူမွ မရွိရွာဘူးဟဲ့။”
“နင္ ေဒါက္တာ စမ္းစမ္းထြဏ္း ကိုေျပာတာလား?”
နားပါးလြန္းတဲ့ ကြ်န္မကလဲ အဲဒီအသံေတြကို ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားလိုက္ေသးတယ္။
“နင္ မွတ္မိတယ္မလား။ အရင္ႏွစ္က ဒီေန႔မွာေလ ေဒါက္တာစမ္းစမ္း အရမ္း ေသြးပ်က္ခဲ့တာေလ။”
“ေအး… ငါသိတာေပါ့။ ေဒါက္တာစမ္းစမ္း အဲလိုမ်ဳိး ျဖစ္တာ အရင္က တစ္ခါမွ မေတြ႔ခဲ့ဖူးဘူးဟယ္။ သူသနားပါတယ္။ ”
သူတုိ႔ ေျပာေနတာ ကြ်န္မ အေၾကာင္းပါလား။ အရင္ႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ…။
အင္း… သူတုိ႕ေျပာတာ မမွားပါဘူး။ အရင္ႏွစ္က ဒီေန႕မွာ ကြ်န္မ အရမ္း ေသြးပ်က္ခဲ့ရတယ္။
“နင္ကလဲဟယ္…။ ဘယ္လို ေျပာလုိက္တာလဲ။ ငါေတာ့ သူ႔ကို အရမ္းသနားတာပဲ။ ငါ့ရည္းစားသာ ငါ့ မ်က္စိေရွ႕မွာ ေသသြားတယ္ ဆုိရင္ ငါေတာ့ ရူးမွာပဲ။”
“တိုးတိုး ေျပာဦးဟဲ့။ သူ ရွိေနေသးတယ္။ မျပန္ေသးဘူး။ ၾကားသြားပါဦးမယ္ဟယ္။”
သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ အရမ္းကို ေနာက္က်သြားပါၿပီ။ ကန္႔လန္႔ကာ အကြယ္မွာ ရွိေနတဲ့ ကြ်န္မက သူတုိ႕ ေျပာတာေတြကို အားလံုး ၾကားၿပီးသြားပါၿပီ။
“ေဒါက္တာ.. ဒီမွာ ဘာလုပ္ ေနတာပါလဲရွင္။ ဘာမ်ား လိုအပ္လို႔လဲ မသိဘူးရွင့္။”
အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အခန္းထဲကို ဝင္လာတဲ့ တျခား နပ္စ္မေလး တစ္ေယာက္က ကြ်န္မကို ေမးလုိက္တာပါ။
ကြ်န္မ အေၾကာင္းေျပာေနတဲ့ နပ္စ္မေလး ႏွစ္ေယာက္ဟာ ကြ်န္မ ရွိေနတာကို သိသြားေလာက္ၿပီ။ သူတုိ႔ေတြ ရွက္သြားလို႔ မ်က္ႏွာေလးေတြ နီရဲသြားတာပဲ။ ကြ်န္မက ဒီအခန္းထဲမွာ ရွိေနေၾကာင္း သူတုိ႔ကို အသိမေပးခ်င္ပါဘူး။ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ထြက္သြားခ်င္တာေလ။ အခုေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ သူတုိ႔ သိသြားၾကၿပီ ထင္တယ္။
“ေအာ္… ကြ်န္မ အိမ္ျပန္မလို႔ ျပင္ဆင္ေနတာပါ။ အလုပ္ ဆင္းေတာ့မယ္ေလ။”
ကြ်န္မ ဘာမွမသိ၊ မၾကားသလို ဟန္ေဆာင္လိုက္တယ္။
“ေဒါက္တာက အလုပ္ကို အရမ္း ႀကိဳးစားတာပဲ။ အခုက ေဒါက္တာ့ တာဝန္ခ်ိန္ေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ေဒါက္တာေရ… ဟတ္ပီး ဗယ္လင္တုိင္းေဒးေနာ္…။”
ကြ်န္မ ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိလို႔ ခုနက ဝင္လာတဲ့ နပ္စ္မေလးက ႏုတ္ဆက္ေနတာေလ။
“ဟတ္ပီး ဗယ္လင္တုိင္းေဒးပါကြယ္။”
ကြ်န္မ ျပန္ႏုတ္ဆက္ လုိက္တယ္။ ခုနက ကြ်န္မအေၾကာင္း ေျပာေနတဲ့ နပ္စ္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္နဲ႔ အခန္းထဲက ထြက္သြားေလရဲ့။
အိမ္ျပန္ဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ။ ခုနက သူတုိ႔ ေျပာတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ ကြ်န္မကို လာေစာင့္ ႀကိဳေနမယ့္သူ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ အိမ္မွာ အစာေတာင္းဖုိ႔ ေစာင့္ေနမယ့္ ကြ်န္မရဲ့ ေၾကာင္ေလးက အိမ္ေပါက္ဝမွာ ကြ်န္မကို ႀကိဳေနမွာ ေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။
အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကြ်န္မကို ေစာင့္ႀကိဳေနတဲ့ ေၾကာင္ေလး ပူစီကို ျမင္လုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ ကြ်န္မ ေပ်ာ္ရႊင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေပါက္ဝေရာက္လာတဲ့ ပူစီေလးရဲ႕ ညွဳိးငယ္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းအစံုေၾကာင့္ သနားသြားခဲ့တယ္။ သူေတာ္ေတာ္ ဗုိက္ဆာေနၿပီ ထင္ပါရဲ့။ ဘယ္ေလာက္ပဲ နာက်င္ ဝမ္းနည္းေနပါေစ။ ေၾကာင္ေတြက မငိုတတ္ဘူး။ အဲဒါ လူနဲ႔ ကြာျခားခ်က္ပဲ။
“ပူစီေလး… လာ..လာ.. မီွမွီ… ဒီမွာ ႏြားႏုိ႔ လာေသာက္၊ လာ… မေသာက္ရင္ ထုလုိက္မွာေနာ္။”
ပူစီေလးက မီးေညာင္… လို႔ ေအာ္ေနပါေလေရာ။ အဲဒီလို ေအာ္တာက ကြ်န္မရဲ႕ တင္းၾကပ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြကို မႀကိဳက္ဘူးလို႔ ေျပာေနသေယာင္ေယာင္။ ပုန္ကန္ခ်င္တဲ့ မ်က္လံုးအစံုနဲ႔ ကြ်န္မကို ၾကည့္ေနတယ္ေလ။ အဲဒီလို ၾကည့္တဲ့မ်က္လံုးေတြ…..။ အို… သူ႔ မ်က္လံုးေတြေပါ့။ သူ႔ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ တပံုစံထဲပါပဲ။ သူ႔ကို သတိရသြားတဲ့ ကြ်န္မရဲ့ စိတ္အစဥ္က ဟိုးအတိတ္ဆီကို လြင့္ပ်ံ႕သြားေလရဲ့….
(ႀကိဳးစားၿပီး ဘာသာ ျပန္ထားတာေလးပါ... ဆက္လက္ ေဖာ္ျပသြားပါ့မယ္...)
ရင္ထဲက သႀကၤန္ ဆိုတဲ့ အတိုင္းပါပဲ… တကယ္ပဲ ရင္ထဲမွာပဲ ရွိေနခဲ့တာေလ… အျပင္မွာ ေပ်ာ္ခြင့္ မရခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ… ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သႀကၤန္ဆုိရင္ ေပ်ာ္တာပါပဲ… ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ အားလံုး အားလံုးပဲ ေပ်ာ္ၾကတာပါပဲ… ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္… ကေလးလူႀကီး အားလံုး ေပ်ာ္ၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္သစ္ကူး ပြဲေတာ္ဟာ ကမာၻမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ႏိုင္ငံပဲ ရွိတယ္ေလ… ဒီႏွစ္ အေတာအတြင္းမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ သႀကၤန္ဆုိရင္ ရုံးပိတ္ရက္ရွည္ ပိတ္ေပးတာလဲ အရမ္း ေကာင္းပါတယ္… မိသားစုေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ဘုရားဖူး ထြက္ႏုိင္သလို၊ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ လုပ္ဖုိ႔လဲ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရပါတယ္… ေျပာရမယ္ဆုိရင္ သႀကၤန္မွာ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းတာ၊ ႏွစ္သက္ဖြယ္ ရိုးရာ ယဥ္ေက်းမႈ ေတြကို ေတြ႔ရတာ၊ စံုလုိ႔ပါပဲ… ေျပာလို႔ေတာင္ မကုန္ပါဘူး… ကြ်န္ေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳေလး တစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္… ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံက ဒီႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသား ဆရာ၊ ဆရာမနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးရဲ့ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ေတြ၊ ပြဲေတာ္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပရင္ သႀကၤန္ကို အရမ္း စိတ္ဝင္စားပါတယ္… စတုဒီသာ ေကြ်းတယ္ဆိုတာ၊ လူႀကီးသူမ ေတြကို ေခါင္းေလွ်ာ္ ေရခ်ဳိး ျပဳစုေပးတယ္ ဆိုတာ၊ ႏွစ္သစ္ကူးကို အတာ ေရေလာင္းတယ္ ဆုိတာေတြကို အရမ္း သေဘာက်ၾကပါတယ္… ႏွစ္ေဟာင္းက အညစ္ အေၾကးေတြကို သႀကၤန္ေရက ေဆးေၾကာ ေပးလုိက္တယ္ဆုိတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈကို အရမ္း သေဘာက်ေနၾကတယ္… အရမ္းကို idea ေကာင္းတာပဲလုိ႔ ေျပာၾကတယ္… ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေရေလာင္း သြားၾကတယ္ေလ… ဟားဟား... ဒီႏွစ္ သႀကၤန္ေတာ့ ေရမစိုေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္ထားတာ… စိုလုိက္တာမွ ရႊဲသြားတာပဲ…. (Blogger သယ္ရင္း ေမာင္ႏွမမ်ားလဲ ေလာင္းသြားၾကလုိ႔ အြန္လုိင္းေပၚမွာ ရႊဲသြားေသးတယ္…) တကယ္ပါပဲ… ရင္ထဲက သႀကၤန္လဲ အနဲနဲ႔ အမ်ားေတာ့ ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္… ျမန္မာႏုိင္ငံ ကိုေတာ့ အရမ္း သတိရတာေပါ့ေနာ္… အေဝးေရာက္ ျမန္မာမ်ားလဲ ျပန္ခ်င္ရွာ ၾကမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္… ေအးေဆးေပါ့ေနာ္… အခုေတာ့ ခဏ ေအာင့္ထား လုိက္ၾကဦးေပါ့… ျပန္ေရာက္ရင္ ကဲလုိ႔ရမွာပါ… ဟုတ္တယ္မလား….
(မထည္ဝါခ်ဳိေရ… tag ထားတာၾကာၿပီ… အခုမွ ေရးေပးတဲ့ အတြက္ ေနာက္က်သြားတဲ့ အတြက္ ခြင့္လြတ္ ေပးပါခင္ဗ်ာ… မအားတာနဲ႔၊ ေနမေကာင္း ျဖစ္တာနဲ႔၊ ခရီး ထြက္သြားတာနဲ႔ အခုမွ ေရးျဖစ္လုိ႔ပါ… blogger ေမာင္ႏွမခ်င္း ခင္လုိ႔ ေရးေပးတာ… ေနာက္က်လုိ႔ ေဆာရီးပါေနာ္… ပိေတာက္ပန္း ပံုေလးကို Google ကေန ရွာထားတာပါ...)
ကိုႀကီးနဲ႔ငယ္ေလးက tag လုိက္ျပန္ၿပီဗ်ဳိ႕….. ဘာအေၾကာင္းလဲ ဆုိေတာ့ မနက္ခင္းမွာ ဘယ္လို ႏိုးထလာသလဲတဲ့…. ဘယ္လို ႏိုးထလာသလဲ ဆုိေတာ့ ဒီလိုပါ… အိပ္္ခ်င္ မူးတူးနဲ႔ ႏုိးလာတာေပါ့ဗ်ာ… ဟီးဟီး…. အလကားေနာက္တာပါ… ဒီလိုပါ…. ကြ်န္ေတာ္က ေက်ာင္းတက္ေနတာ ဆိုေတာ့ မနက္ ေစာေစာ ထရပါတယ္… အရမ္း ဆိုးပါတယ္… ထခ်င္ဘူးဗ်… စေနနဲ႔ တနဂၤေႏြက လြဲရင္ေပါ့ေနာ္… က်န္တဲ့ ရက္ေတြမွာက ေက်ာင္းသြားဖုိ႔ကို ေစာေစာထရတာကိုး… နာရီ သံပတ္ျမည္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ နားထဲမွာ ဗံုးကြဲသလို ခံစားရေရာ… စေနနဲ႔ တနဂၤေႏြမွာက ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ မဒီမုိးေသာက္နဲ႔ အြန္္လုိင္းမွာ ေတြ႔ၾကတယ္…. G-talk ေျပာၾကတယ္… အလြမ္း သယ္ၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ… အဟဲ… (သူက ျမန္မာႏုိင္ငံကေန အြန္လုိင္း တက္ပါတယ္...) သူလာတဲ့ အခ်ိန္က ကြ်န္ေတာ့ဆီမွာ မနက္ ေစာေစာပဲ ရွိေသးတယ္… ဒါေပမယ့္ အဲဒီရက္ေတြ မွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ေစာေစာ ကြ်န္ေတာ္ ႏိုးေနတယ္… ထူးဆန္းတယ္ေနာ္… မနက္ဆုိရင္ စိတ္က အလိုလုိပဲ ႏုိးလာတာ… ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္က အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတာ… ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ မဒီမုိးေသာက္က အာဘြားနဲ႔ ႏႈိးတာကို ခံခ်င္လုိ႔… အဟီး… (ကိုႀကီးနဲ႔ ငယ္ေလးတို႔လိုေလ… :P)
ဒါက ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လုိ ႏုိးထလာလဲ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေလးပါပဲ… အခု ကြ်န္ေတာ့္ အျမင္ေလးကို ေျပာျပခ်င္လုိ႔ပါ… ကိုႀကီးနဲ႔ငယ္ေလးက tag လာေတာ့ ဘာကို စဥ္းစားမိလဲ ဆုိတာေလးပါ… ႏိုးထလာျခင္းနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီးေတာ့ေပါ့ေနာ္… က်န္းမာေရး ရႈေထာင့္ကပါ… လူတစ္ေယာက္ဟာ မနက္ ေစာေစာ ထသင့္ပါတယ္… ဒါ့အျပင္ အိပ္ေရးလဲ ဝေအာင္ အိပ္သင့္ပါတယ္… ေစာေစာ ထႏုိင္ဖုိ႔ ေစာေစာ အိပ္သင့္တယ္ေလ… ေစာေစာထ၊ ကိုယ္လက္ သန္႔စင္၊ ၿပီးေတာ့ အစား မ်ားမ်ား စားေပး၊ ညေနစာ ေလွ်ာ့စား… ဒါေလးေတြကို ပံုမွန္ေလး လုပ္ေပးမယ္ဆုိရင္ မနက္တိုင္း မနက္တုိင္း ႏိုးထလာတဲ့အခါ စိတ္လက္ ၾကည္လင္ၿပီး ေခါင္းရွင္းရွင္းနဲ႔ အလုပ္သြားတဲ့ သူေတြ အတြက္လဲ အလုပ္အတြက္၊ ေက်ာင္းတက္ရမယ့္ သူေတြ အတြက္လဲ ေက်ာင္းစာအတြက္ စသျဖင့္ေပါ့ေနာ္၊ စိတ္ၾကည္ ေခါင္းၾကည္ေနရင္ ဖိအား ကင္းကင္း စိတ္လက္ ရွင္းရွင္းနဲ႔ သြားလာ လႈပ္ရွား ႏုိင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္… ကြ်န္ေတာ့္ အျမင္ေလးကို တင္ျပျခင္း ျဖစ္ပါတယ္…
(ကိုႀကီးနဲ႔ငယ္ေလးေရ… ဒီပို႔စ္ေလးကို ခင္မင္မႈ မ်ားစြာျဖင့္ ေရးေပးပါတယ္ေနာ… )
April Fool’s Day ျဖစ္ေပၚလာတာနဲ႔ ပတ္သတ္ေသာ သမိုင္းေၾကာင္းက တိတိက်က် ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခရစ္ သကၠရာဇ္ ၁၅၈၂ခု ျပင္သစ္ႏုိင္ငံ နဝမေျမာက္ ခ်ားလ္စ္ဘုရင္ လက္ထက္မွာ ျပကၡဒိန္ကို ေျပာင္းလဲ လုိက္တာကေန အစ ျပဳတယ္လုိ႔ ဆိုရမွာပါ။ (ျမန္မာလို အယူ ဆုိရင္ သကၠရာဇ္ ၿဖိဳတယ္လုိ႔ ေခၚမယ္ ထင္ပါတယ္။) ဘယ္လုိ ေျပာင္းလဲ လုိက္သလဲ ဆိုေတာ့ မတ္လ (၂၅) ရက္ေန႔ကေန ဧၿပီ (၁) ရက္ေန႔အထိ (ႏွစ္သစ္ကူး ကာလ) ကို ဇန္နဝါရီလ (၁) ရက္ေန႔ကို ေရႊ႕ေျပာင္း လုိက္တာပါပဲ။
အဲဒီ ေခတ္ကာလက ဆက္သြယ္ေရး စနစ္ေတြက ယေန႔ေခတ္လုိ မဟုတ္ေတာ့ ေႏွးေကြးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕ေသာ လူမ်ားက ဒီလို အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္သြားတာကို ႏွစ္အေတာ္ ၾကာျမင့္တဲ့အထိ သတိ မထားမိၾကဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္ထိ တခ်ဳိ႕ေသာ အစြန္းေရာက္ လူမ်ား၊ ဘုရင့္ အမိန္႔ကို ဖီဆန္ခ်င္ၾကတဲ့ သူမ်ားကေတာ့ ဒီအေျပာင္းအလဲကို လက္မခံခဲ့ဘူး။ ႏွစ္သစ္ကူးကို ဧၿပီ (၁) ရက္ေန႔မွာပဲ က်င္းပဖုိ႔ ဆႏၵရွိၾကတယ္။ ဒီအေျပာင္းအလဲကို လက္ခံၾကတဲ့ သာမန္ ျပည္သူ လူထု ေတြကေတာ့ အစြန္းေရာက္ၿပီး လက္မခံ ဆန္႔က်င္ ခ်င္ၾကတဲ့ သူမ်ားကို “အရူးမ်ား” လုိ႔ ေလွာင္ေျပာင္ ခဲ့ၾကတယ္။ ေခၚေဝၚ သမုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ စ စရာ ေနာက္စရာ အျဖစ္သာ ျမင္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အဲဒီ လူေတြဆီကို တကယ္ မက်င္းပေပမယ့္ က်င္းပသေယာင္ ျပဳလုပ္ထားတဲ့ ပါတီဖိတ္စာေတြ၊ က်ီစယ္ထားတဲ့့ ဟာသေတြကို ဧၿပီ (၁) ရက္ေန႔မွာ ပို႔ေပးၿပီး အရူးလုပ္ထားတဲ့ စာတုိေတြ၊ စကားေတြနဲ႔ စ ေနာက္ ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလုိ စေနာက္ခဲ့ၾကၿပီး ရယ္ေမာခံ လူတစ္စုကို “poisson d’avril” ၊ “April fish” လုိ႔ ေနာက္ေျပာင္ ေခၚေဝၚ ခဲ့ျပန္တယ္။ “April fish” ဆိုတာက ႏုံႏုံအအ ငါးငယ္ေလးေတြဟာ အလြယ္တကူ အဖမ္းခံ ရတတ္သလို အရူး လုပ္ခံရသူ ေတြဟာလဲ စ ေနာက္ ခံရတတ္တယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသေဘာကို ဘယ္လို ေဖာ္ျပသလဲဆုိရင္ April Fool’s day မွာ စၾက ေနာက္ၾကတဲ့ စာရြက္ ေလးေတြရ့ဲ ေနာက္ေက်ာဘက္မွာ ငါးငယ္ ပံုေလးေတြ ဆြဲထည့္ ေပးလုိက္တာပါပဲ။ (အခုေခတ္မွာေတာ့ ခင္မင္တဲ့ သူေတြကိုပဲ စၾက ေနာက္ၾကေတာ့တာ မ်ားပါတယ္။)
အဲဒီလိုမ်ဳိး ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္မႈေတြက စၿပီးေတာ့ ဧၿပီလရ့ဲ ပထမဆံုးေန႔မွာ အရူးလုပ္တာ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ ဒီလုိ အေလ့အထဟာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ပ်ံ႕ႏွ႔ံသြားၿပီး ၁၈ရာစုမွာ ၿဗိတိန္ႏုိင္ငံနဲ႔ စေကာ့တလန္ ႏုိင္ငံေတြမွာ စတင္ ျပဳလုပ္ ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္နဲ႔ ျပင္သစ္တုိ႔ရ့ဲ လက္ေအာက္ခံ ကိုလိုနီႏုိင္ငံ ေတြကိုလဲ ပ်ံ႕ႏွ႔ံ သြားခဲ့တယ္။ ဒီပ်ံ႕ႏွံ႔မႈမွ စတင္ၿပီးေတာ့ အျခားေသာ ႏုိင္ငံေတြမွာ ဧၿပီလ (၁) ရက္ေန႔မွာ ေနာက္ေျပာင္ က်ီစယ္ၿပီး စၾက ေနာက္ၾကတဲ့ ေန႔ရက္ေလး ျဖစ္လာတဲ့ April Fool’s Day ဆိုၿပီး ေပၚေပါက္လာတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။။
(လူတုိင္းဟာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာဆုိရင္ ႏွစ္သက္ၾကတယ္၊ စိတ္ၾကည္ႏူးၾကတယ္ ဆိုတာ သိသာေစတဲ့ အခ်က္ တစ္္ခ်က္ကို ရွာေဖြ ေတြ႕ရွိလုိက္တယ္လုိ႔ မထင္ဘူးလားခင္ဗ်ာ….) 
- ဒီေနရာေလးက စာပိုဒ္ေလး တခ်ဳိ႕ကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ဘာသာ ျပန္လုိက္တာပါ... အဆင္အေျပဆံုး ျဖစ္ေအာင္ တတ္ႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစား ထားပါတယ္... -
စမ္းသပ္ၾကည့္ၾကပါဦး...
ဖုန္းနံပါတ္ေလးကို ရိုက္ထည့္ၿပီး ေခၚရုံပါပဲ...
ရက္ကေတာ့ အကန္႔အသတ္နဲ႔တဲ့ဗ်ာ...
ဒီေန႔ပဲ ေျပးၿပီး ဆက္လိုက္ၾကရေအာင္....
ဒီကို ဝင္လုိက္ေနာ္... :P