Loves for love

“ဖြားခမ္း… ဖြားခမ္းခ်က္တဲ့ဟင္းက…. ေကာင္းလဲ မေကာင္းဘူး…”
“သား… ဖိုးရွမ္း… သား ထမင္း စားေတာ့မလုိ႔လား သား”
“ေၾသာ…ဟုတ္ကဲ့ဗ်… စားေတာ့မလားလုိ႔….”
“သား… ဖြားခမ္း ေျပာျပမယ္ေနာ္… ေသခ်ာနားေထာင္ ဟုတ္ၿပီလား…”
“ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ေတာင္ယာလုပ္တဲ့ ရွမ္းသားအမိ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူတို႔ဟာ ဆင္းရဲၾကရွာတယ္။ တစ္ေန႔လုပ္မွ တစ္ေန႔စားရတာ။ ေန႔တိုင္း သားျဖစ္သူက ေတာင္ယာသြား၊ အေမျဖစ္သူက ခ်က္ျပဳတ္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ လုပ္စရာ ရွိတာေတြ လုပ္ရတယ္။ ပင္ပန္းတာေပါ့ သားရယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့ သားျဖစ္သူက ေတာင္ယာက အျပန္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမျဖစ္သူကို ေျပာတယ္။ သူ ဝက္သားဟင္း တအား စားခ်င္ေနတယ္တဲ့။ အဲဒါ အေမ ခ်က္ေပးပါဦးတဲ့။ မစားရတာလဲ ၾကာၿပီတဲ့။ အဲဒီေတာ့ အေမက စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားတာေပါ့။ ဘာလုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာ ဝက္ကသားက မရႏုိင္ဘူးေလ။ ရြာထဲ သြားဝယ္မွ ျဖစ္မွာ။ သြားဖို႔ကလဲ ေဝးေနေတာ့ ဝယ္ဖို႔ကလဲ အဆင္မေျပဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေမက သားကို ေျပာလုိက္တယ္။ မနက္ျဖန္ သား စားခ်င္တဲ့ ဝက္သားဟင္းထက္ ေကာင္းတာ စားရေစမယ္ေပါ့။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္သားတဲ့။ ဘာလဲဆုိေတာ့ အေမ့ကို ကတိ တစ္ခုေတာ့ ေပးရမယ္သားတဲ့။ အဲဒါက သား မနက္ျဖန္မွာ ဗိုက္တအားဆာမွ ထမင္းစားရမယ္။ သား ကတိ ေပးႏုိင္လားတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ သားကလဲ ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ကတိေပးလုိက္တယ္။ သူ တအားဆာမွ စားမယ္ေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ရက္ကို ေရာက္တဲ့အခါမွာ အေမက ေစာေစာထ ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး သားအတြက္ ထမင္းထုပ္ ျပင္ေပးတယ္။ သားျဖစ္သူ ေတာင္ယာ သြားခါနီးမွာ ထမင္းထုပ္ လွမ္းေပးၿပီး ကတိကို မေမ့ဖို႔လဲ ေသခ်ာ မွာလုိက္တယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ သားဟာ ေတာင္ယာမွာ တမနက္လံုး အလုပ္လုပ္တာေပါ့။ ေနျမင့္လာေတာ့ ဗိုက္ဆာလာတယ္။ သူ႔အေမကို ေပးထားတဲ့ ကတိေၾကာင့္ သူ ဖြင့္မစားေသးဘူး။ ေနပိုျမင့္လာေတာ့ ပိုဆာလာၿပီ။ ဒီအခ်ိန္မွာလဲ သူ မစားေသးဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ေနမြန္းတည့္လာၿပီး ေတာင္ယာလုပ္ေတာ့ ပင္ပန္းတာရယ္ေၾကာင့္ ဗိုက္က တအားကို ဆာလာေရာ။ သူ အရမ္းကို ဆာေနၿပီဆိုတာ သိလုိက္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ သူ႔အေမကို ေပးထားတဲ့ ကတိအတုိင္း အခုအခ်ိန္မွာ စားေတာ့မယ္လို႔ ေတြးၿပီး ထမင္းထုပ္ကို ဖြင့္လုိက္တယ္။
ထမင္းထုပ္ထဲမွာ ပါလာတဲ့ဟင္းက ဝက္သားမဟုတ္ဘူး။ ခရမ္းသီးႏွပ္နဲ႕ ပဲပုတ္ေထာင္း ႏွစ္မ်ဳိးပဲ။ ဒါေပမယ့္ သားက အဲဒီအခ်ိန္မွာ တအားဆာေနၿပီ။ ဝက္သားလဲ သူ သတိမရေတာ့ဘူး။ သူ႔အေမ ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ ဟင္းႏွစ္မ်ဳိးနဲ႔ ထမင္း စားလိုက္တာ အကုန္ပဲ။ တအား စားေကာင္းတာေပါ့။ ခရမ္းသီး ခ်ဳိခ်ဳိနဲ႔ ပဲပုတ္ေထာင္း စပ္စပ္ေလးက ခံတြင္း ၿမိန္ေစတယ္ေလ။ အဲဒီ ထမင္း တစ္နပ္က သူ႔အတြက္ တအားကို စားေကာင္းခဲ့တာ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သားက အေမကို ေျပာတယ္။ အေမ ခ်က္ေပးလုိက္တဲ့ ဟင္းက စားေကာင္း လုိက္တာဗ်ာေပါ့။ ဝက္သားဟင္းနဲ႔ေတာင္ မလဲႏုိင္ဘူးတဲ့။
အေမက အဲဒီအခါမွာ သားကို ေျပာေရာ။ သား… ဘယ္ေနရာမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဟင္း ေကာင္းေကာင္း၊ မေကာင္းေကာင္း ဆာမွသာ စားလိုက္ပါသား၊ တအားေကာင္းတဲ့ ထမင္း တစ္နပ္ျဖစ္လာေရာ သားေရ… တဲ့။”
“ကဲ… သား… ဖုိးရွမ္းေလး… ၾကားတယ္ေနာ္သား… အခု သား တအား မဆာေသးလုိ႔ ျဖစ္မယ္… ခဏေနမွ စား။ ဟုတ္ၿပီလား။”
“ဒါဆုိ သားကို ဝက္သားေရာ၊ ခရမ္းသီးေရာ၊ ပဲပုတ္ေရာ ခ်က္ထားေပးၾကည့္ၾကည့္…. က်က္ရင္ လာစားမယ္ေနာ္…”
“ေရာ္… ဒီကေလးႏွယ္… ငါစိတ္ညစ္တာေရာ….”
“:P….”


ငယ္စဥ္က ေမြးမိခင္ႏွင့္ မျခား ေကြ်းေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ သြန္သင္ေပးၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ဆိုးသမွ် ခံခဲ့ေသာ ေမတၱာႀကီးမားလွတဲ့ ဖြားေလးမ်ားျဖစ္ေသာ ဖြားခမ္း၊ ဖြားညႊန္႔၊ (ဖြားေမ၊ ဖြားသိန္း) တို႔ကို ရွိခိုးကန္ေတာ့ပါ၏။ ဒီပို႔စ္ေလး ေရးၿပီး တတ္အားသမွ် ေက်းဇူးဆပ္ပါ၏။

(ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ရွမ္းျပည္ ေလသံနဲ႔ ေျပာသလိုမ်ဳိး ေရးထားပါတယ္… ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ တစ္ေနကုန္ ထုိင္ၿပီး လႈပ္ရွားမႈ နည္းေတာ့ စားမေကာင္း ျဖစ္ေနၾကတဲ့ တခ်ဳိ႕ေသာ Blogger ကိုကို၊ မမမ်ား၊ ေန႔နဲ႔ည မွားၿပီး ဂိမ္း ေဆာ့ၾကတဲ့ ကိုကိုမ်ား၊ ဟင္းဂ်ီးမ်ားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ တခ်ဳိ႕ေသာ သယ္ရင္းမ်ား၊ အလုပ္ပင္ပန္းၾကတဲ့ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား အားလံုး ဆာမွ စားၾကည့္ၾကည့္လုိက္ပါ… စားေကာင္းပါလိမ့္မယ္… အဲ… အခ်ိန္မွန္ေတာ့ စားၾကေပါ့ေနာ္… စားေကာင္းၾကပါေစဗ်ာ…. :D)